Misak-ı Milli, Türk Kurtuluş Savaşı'nın siyasi manifestosu olarak kabul edilen altı maddelik bir beyannamedir. Bu beyanname, 28 Ocak 1920 tarihinde İstanbul'da toplanan son Osmanlı Meclisi tarafından oybirliği ile kabul edilmiştir ve 17 Şubat 1920 tarihinde kamuoyuna açıklanmıştır. Bildiri, Türkiye'nin Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra kabul edebileceği barış şartlarını içermektedir. Osmanlı Mebusan Meclisi'nde "Ahd-ı Milli Beyannamesi" olarak kabul edilen bu bildiri, daha sonra "Misak-ı Milli" adıyla anılmaya başlanmıştır. Her iki ifade de "Ulusal Yemin" anlamına gelmektedir. Türkiye Cumhuriyeti'nin sınırları, bazı ayrıntılar hariç, Misak-ı Milli ilkeleri doğrultusunda şekillenmiştir.

Erzurum ve Sivas Kongrelerinde belirlenen ve ardından olgunlaştırılan ilkeler doğrultusunda, son Osmanlı Mebusan Meclisi tarafından gizli oturumda oybirliği ile alınan ve Türkiye'nin kabul edebileceği barış koşullarını açıklayan altı maddelik bir bildiridir. Misak-ı Milli, Ulusal Kurtuluş ve Bağımsızlık savaşlarının bir programı niteliğindedir.

Misak-ı Milli, Türkiye'nin bağımsızlık ve egemenlik mücadelesinin temel taşlarından biri olarak kabul edilir. Bu beyanname, Türk milletinin kendi kaderini tayin etme hakkını ve ulusal bağımsızlığını vurgular. Ayrıca, Misak-ı Milli'nin kabulü, Kurtuluş Savaşı'nın siyasi ve askeri stratejilerinin belirlenmesinde önemli bir rol oynamıştır. Türkiye Cumhuriyeti'nin sınırlarının belirlenmesinde de büyük etkisi olmuştur.

Misak-ı Milli, Türkiye'nin bağımsızlık mücadelesinin ve ulusal egemenlik anlayışının bir manifestosu olarak tarihteki yerini almıştır. Altı maddeden oluşan bu beyanname, Türk milletinin bağımsızlık ve özgürlük arzusunu ve kararlılığını simgeler. Misak-ı Milli, sadece tarihsel bir belge değil, aynı zamanda modern Türkiye'nin temel taşlarından biridir.